..♥♥..................

با صدای پیامه گوشیم به خودمم اومدم
فقط به جیمین نگو من بهت گفتم ناراحت میشه

ممنون نامجون

دکمه ارسالو زدم
رفتم پای کمدم لباس جدیدی که وقت نشده بود بهش نشون بدم رو پوشیدم
عینک دودیمو زدم کلاه کپمو سرم کردم
بعد از وارد شدن به رستوران نگاهمو چرخوندم
هیشکی اونجا نبود ولی تا چشمم به

vip

خورد فهمیدم بالان
رفتم سمت گارسون بهش گفتم باید برم بالا
اول مخالفت کرد ولی با پولی که بهش دادم نظرش تغییر کرد
رفتم بالا جیمین و دختره رو دیدم
احساسم میگفت فقط برو اون زنیکرو بهم گره بزن
ولی چه میشه کرد
دختر لاغر اندام و ریز نقشی بود
به انتخاب جیمین نمره ی 20 دادم
جیمینم مثل همیشه جذاب و خوش تیپ
یه میز گوشه پیدا کردم که نه خیلی بهشون نزدیک باشه نه دور که بتونم ببینمشون
عینک و کلاهمو در اوردم
گلوم داشت میترکید

جیمین شی خیلی نامردی اخه چرا؟

این جمله مداوم با خودم تکرار میکردم تا اینکه غذاشون رسید
نمیدونم دختره چی گفت که جیمین نیشش تا بناگوش باز شد
من که میخواستم با چشمای خودمم ببینم که دیدم
از جام بلند شدم عینک و کلاه کپمو گرفتم دستم از میزشون که گذشتم
یکی مچمو گرفت کاشکی میتونستم برنگردم سمتش
جیمین نگام کرد

اینجا چیکار میکنی؟

 

اومده بودم غذا بخورم

رومیز که غذا نیست

کار برام پیش اومد نتونستم سفارش بدم

هزار بار گفتم گشنه نمون

به گارسون اشاره کرد که یه صندلی اضافی بیاره با چشمم گارسونو دنبال میکردم
ولی سنگینی نگاه جیمینو رو خودم حس میکردم
بعد نشستن کنار جیمین دختره گفت

آ فکر کنم رابطه نزدیکی با اوپا دارین که نگارنتونه

یه لبخند تحویلش دادم

نه اونقدرام صمیمی نیستیم

این دفعه جیمین لب باز کرد

بخور مهرک وگرنه من بهت غذا میدم

شنیدن اسمم از زبونش هم برام تلخ بود هم شیرین
دو قاشق غذاشتم دهنم ولی ادامه ندادم
بعد تموم کردن غذاشون دختره گفت

ممنون جیمین غذاها عالی بود

رومو برگردوندم و نیش خند زدم

انگار غذاهارو جیمین پخته

جیمین حرفمو شنید دست گذاشت رو پام که تا الان داشتم تکون میدادم
دختره با تعجب نگام کرد
چیزی گفتی

اره گفتم راست میگی غذا ها عالی بود

دختره رو به جیمین لبخند زدو گفت

جیمین یه دفعه باید دعوتم کنی و خودت برام غذا بپزی

حتما

چشمام اندازه گردو شده بود
حتما؟ واقعا جلو من جیمین به دختره گفت حتما؟
دختره بلند شد جیمینم پاشد
منم با زور بلند شدم
دختره خدافظی کرد لُپ جیمینو بوسید
بعد رفتن دختره منم وسایلمو برداشتم

کجا میری

به تو چه کجا میرم؟

مهرک حالت خوبه چرا اینطوری حرف میزنی ناراحتی؟

با حرص گفتم

حتما؟ تو بهش گفتی حتما؟ کاش میتونستم بگم دسپختت چقدر افتضاحه تازه

لپتم که در اختیارش گذاشتی گفتی یه قرار تبلیغاتیه ولی من که نه گزارشگر میبینم نه دوربینی برای اخرین بار دیدار چندان خوبی نبود

با اعصبانیت گوشیشو از جیبش در اورد یه شماره گرفت
صدای یه مرد از پشت تلفن پخش شد

ممنون جیمین کارت عالی بود همونطور گفتم دیگه لازم نیس ببینیش

جیمین قطع کرد

هنوزم فکر میکنی از تو گذشتم؟ جسبیدم به یکی دیگه؟ دیوونه من عاشقم

سرمو پایین انداختم

اخه میخواستم با چشمای خودم ببینم وقتی نامجون پیام داد دیگه مطمعن شدم قرار گذاشتی

سری دستمو گذاشتم رو دهنم تازه فهمیدم چه سوتی دادم

پس اومده غذا بخوری اره؟

ریز خندیدم

خوشحالم که الان خوبیم دوباره پیشمی دیگه نه؟

نگاش کردم مگه میشد از اون مرد گذشت

اوهوم

راستی این پیرهنتو تاحالا ندیده بودم قشنگه

وقت نشد نشونت بدم

دستمو گرفت

ولی الان تا اخر عمر وقت داریم

بیشتر از اون

بعد حرفم چشمامو بستم و به ضربان قلبش گوش دادم
ارامشم با این مردو با هیشکی عوض نمیکنم
..♥♥..................


در برابر هر چیزی ◄
زندگی با جیمین و پسرش ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

جفتمون وحشت زده به عقب برگشتیم
پدرش بود که مثل مار زخمی پشت سرمون ایستاده بود

صورتش قرمز بود به جرات میتونم بگم از دماغش دود میزد بیرون

جلوه که لال شده بود منم آب دهانمو قورت دادم و سلام کردم

س سلام

چیزی نگفت نیمکت و دور زد و اومد رو به روم به خودم که اومدم دستش محکم نشست روی صورتم

عطیه از دور با سرعت به سمت ما میومد، خواستم نگاهمو بگیرم که چشمام با دیدن فرهان گرد شد

با نگاه پیروزمندانه تکیه داده بود به درختی و شکستن غرور منو تماشا میکرد
لعنت بهت فرهان لعنت

زیر چشمش کبود بود مثل اینکه تازه کتک خورده باشه شک نداشتم اون به میرانی گفته ولی آخه چطوری من اینهمه مواظب بودم
چطور فهمیده؟ خونم به جوش اومد روبه میرانی داد زدم

واسه چی میزنی؟

میرانی: بهت هشدار داده بودم گفته بودم که دفه بعدی در کار باشه آروم نمیشینم یالا راه بیوفت بچه

جلوه: بابا تو رو خدا؟

میرانی: تو یکی دهنتو ببند که هرچی آتیشِ از گور تو بلند میشه

عطیه با نفس نفس کنارمون ایستاد
آقای میرانی سوتفاهم شده باور کنید قضیه اون طور که شما فکر میکنید نیست

میرانی: بسه دختر جون دیگه حنات پیش من رنگی نداره، مادرش به تو اعتماد کرد، تو چجور آدمی هستی که به اسم کلاس قرآن میاریش سر قرار؟
عطیه خجالت زده لب گزید و سکوت کرد

ببین آقا من دخترتو دوست دارم، بیشتر از همه‌ی دنیا، هرکاری که از دستم بر بیاد واسه رسیدن بهش انجام میدم هیچ کسی هم نمیتونه جل

حرفم با کشیده‌ای که خوابوند تو صورتم نصفه موند
جیغ عطیه و جلوه بلند شد، حیف که بزرگتر بود وگرنه یه جای سالم تو صورتش نمیذاشتم

فرهان با لذت این صحنه هارو نگاه میکرد

میرانی: کم چرت و پرت بگو راه بیوفت

جلوه: بابا غلط کردیم تو رو خدا کاریش نداشته باش

میرانی انگشت اشاره اش رو توی هوا تکان داد

خفه شو گم شو برو خونه تا میام گیساتو میبرم

بعد هم روشو کرد سمت عطیه و ادامه داد: تو هم از این به بعد دیگه خونه ما نمیای دختر من مرد وسلام

بازوم رو گرفت که محکم از دستش کشیدمش

خودم میام فکر کردی فرار میکنم؟

عطیه غمگین و جلوه گریون رو ترک کردیم رومو برگردوندم و نگاهش کردم چشمای پر از آبش هوای خداحافظی داشت درد بدی روی قلبم سنگینی میکرد یه حس بد، یه صدای مزاحم توی مغزم می پیچید که این آخرین دیدار ماست

میرانی: فکر نکن نمیدمت دست پلیس کاری باهات ندارم، نمیخوام پای دختر بی عقلم به کلانتری و دادگاه باز بشه و آبروی چندین و چند سالم به باد بره

پوزخندی زدم: آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب، از کجا فهمیدی ما اینجاییم اون پسره بهت گفت؟

میرانی: آره، اونم یه مزاحم بیشعورِ عین تو، با خودش فکر کرده بود بهش پاداش میدم پسره احمق حسابشو گذاشتم کف دستش

باز هم داشت مسیر خونه رو میرفت، ولی ای کاش منو میداد دست پلیس دیگه حوصله یکی به دو کردن با مامان و گوش کردن نصیحت های ننه بانو رو نداشتم و از همه مهم تر، امروز بابا خونه بود و این یعنی فاجعه، من که آب از سرم گذشته بود، جنگ اعصاب و تنش توی خونه بین بقیه پیش میومد

به خونه که رسیدیم با مشت افتاد به جون در‌

صدای پدرم از حیاط اومد

چه خبرته بابا مگه سر آوردی اومدم

لحظه ای بعد در باز شد و چهره پدرم نمایان شد چشمش که بهمون افتاد ابروهاش پرید بالا

سلام

میرانی: چه سلامی؟ چه علیکی مرد حسابی بچتو ول کردی تو این کوچه خیابونا، خوش و خرم گرفتی تو خونه نشستی؟

بابا: آروم تر مرد مومن ما اینجا آبرو داریم

میرانی: من آبرو ندارم؟ من آبرو ندارم که پسرت دخترمو از راه به در کرده؟ هاان؟ دم به دقیقه تو کوچه ما پلاسه، امروزم که باهاش قرار گذاشته

چند دفه کوتاه اومدم گفتم بچس ولی پسرت ول کن نیست، دیگه جمع کردنش سخته یه فکری باید به حالش بکنی

پدرم نگاهی به من انداخت و با لحنی جدی گفت

برو تو میخوام با آقا حرف بزنم

سر به زیر رفتم داخل خونه، مامان و ارغوان و ننه بانو از صدای بلند میرانی اومده بودن تو حیاط

مامان: چقدر گفتم نکن؟ چقدر گفتم این کارا عاقبت نداره؟ حالا خوب شد؟ بابات زنده ات نمیزاره؟ به خدا میکشتت‌

صدای داد زدن میرانی خوابیده بود و بجاش مشاجره ریزی به گوش میرسید، روی پله های ایوون نشستم دیگه پی همه چیز رو به تنم مالیده بودم

نمیدونم چقدر گذشت؟ یه ربع؟ نیم ساعت؟ یه ساعت؟ ولی بالاخره پدرم اومد تو

مامان: آقا تو رو خدا، غلط کرده، خامی کرده، دیوانگی کرده، شما ببخش

بابا: برید تو شما

مامان: تو رو به خاک پدر خدا بیامرزت بگذر ازش

ننه بانو: اردشیر ننه ولش کن این بچه رو، این دیوونه است، عقل تو کلش نیست خودتو خسته نکن ننه جون کتک کاری فایده نداره، هرچه قدر هم که نصیحتش کنی آبیه که به جوب میره

بابا: گفتم برید تو، با همتونم

ننه بیحوصله و با غرغر رفت تو اتاقش و در و بست ولی مامان و ارغوان ملتمسانه به بابا نگاه میکردن

ادامه دارد

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

پنجره | قسمت اول ◄
پنجره | قسمت دوم ◄
پنجره | قسمت سوم ◄
پنجره | قسمت چهارم ◄
پنجره | قسمت پنجم ◄
پنجره | قسمت ششم ◄
پنجره | قسمت هفتم ◄
پنجره | قسمت هشتم ◄
پنجره | قسمت نهم ◄
پنجره | قسمت دهم ◄
پنجره | قسمت یازدهم ◄
پنجره | قسمت دوازدهم ◄
پنجره | قسمت سیزدهم ◄
پنجره | قسمت چهاردهم ◄
پنجره | قسمت پانزدهم ◄
پنجره | قسمت شانزدهم ◄
پنجره | قسمت هفدهم ◄
پنجره | قسمت هجدهم ◄
پنجره | قسمت نوزدهم ◄
پنجره | قسمت بیستم ◄
***
پنجره | قسمت بیست و یکم ◄
پنجره | قسمت بیست و دوم ◄
پنجره | قسمت بیست و سوم ◄
پنجره | قسمت بیست و چهارم ◄
پنجره | قسمت بیست و پنجم ◄
پنجره | قسمت بیست و شیشم ◄

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
اقدس عظیمی ، خندم گرفت این همه خودمو کشتم واسه فهمیدن این اسم یاد سامان افتادم که اسم مادربزرگش اقدس بود واسش میخوند

اقدس اقدس بریم مشهد مقدس
فردا شبش عقد است پول کباب نقد اس

با خنده اسمشو صدا زدم

اقدس؟

با صدای بلند زدم زیر خنده

اقدس خانم؟

نخیر حواسش نبود رفتم بالا سرش، مشغول جمع کردن خودکار های رنگارنگی بود که روی زمین پخش شده بودن

بالاخره فهمیدم سرش رو بلند کرد و مثل خنگها نگاهم کرد

هااان؟

با انگشت اشاره ام چند ضربه به بالای کتاب زدم

اسمتو میگم اقدس خانم عظیمی انقدر بهم نگفتی تا خودم فهمیدم

کتابو دادم دستش و رومو برگردوندم

اردلان؟

سرجام خشک شدم حس عجیبی به تمام رگهای بدنم جریان پیدا کرد و به قلبم رسید

یه حس خوب مثل بوی خاک بارون خورده، مثل عطر شمعدونی های لب حوض

دلم میخواست دنیا متوقف بشه و من تا ابد تو این حال خوب بمونم

به خاطر تموم حرفهایی که بهت زدم معذرت میخوام و ممنونم که کمکم کردی

درضمن اسمم اقدس نیست این کتاب دوستمه‌

وقتی به خودم اومدم که مثل نسیم از کنارم گذشت و منو تو خلسه گذاشت

قیافم مثل کَره آب شده ریخت مثل لشکر شکست خورده خواستم از کوچه عبور کنم که چشمم به یه برگه گوشه زمین خورد

کور سوی امیدی ته دلم روشن شد با خوشحالی و کنجکاوی کاغذ تا خورده رو از رو زمین برداشتم این دیگه حتما مال خودش بود من همیشه خدا با تک ماده و شهریور هزار جور روش دیگه نمره میگرفتم و درسهامو پاس میکردم ولی الان حالم مثل بچه زرنگی بود که کارنامشو دادن دستش

واسه دیدن نمره هاش ذوق داره چشمامو بستمو با دستهای لرزون و دستپاچه در حالی که نیشم تا پس کلم در رفته بود کاغذ رو باز کردم آب دهنم رو قورت دادم و چشمامو باز کردم نگاهم ایست کرد بالای صفحه روی اسمش جلوه میرانی چند بار اسمشو زمزمه کردم جلوه جلوه نفس عمیقی کشیدم به نظرم بهترین اسم دنیا میومد

ادامه دارد

پنجره | قسمت اول ◄
پنجره | قسمت دوم ◄
پنجره | قسمت سوم ◄
پنجره | قسمت چهارم ◄
پنجره | قسمت پنجم ◄
پنجره | قسمت ششم ◄
پنجره | قسمت هفتم ◄
پنجره | قسمت هشتم ◄
پنجره | قسمت نهم ◄
پنجره | قسمت دهم ◄
پنجره | قسمت یازدهم ◄
پنجره | قسمت دوازدهم ◄